To να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας στην πορεία της ζωής μας είναι ένα από τα πιο γενναία πράγματα που θα κάνουμε ποτέ.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες ανθρώπων που μιλούσαν για τη δύναμη που ένιωσαν όταν αγκάλιασαν τις ατέλειες και τα αδύνατα σημεία τους. Το πόσο καλά γνωρίζουμε και κατανοούμε τον εαυτό μας είναι ζωτικής σημασίας, αλλά υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο ουσιαστικό για να ζούμε μια Ολόψυχη ζωή, να τον αγαπάμε.
Είναι καθοριστικής σημασίας το να κάνουμε τη συνειδητή επιλογή, να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στη δυνατότητα να ζήσουμε μια διαφορετική ζωή.
Ολόψυχη ζωή σημαίνει να ζούμε από τη θέση του «αξίζω», Σημαίνει να καλλιεργούμε το θάρρος, τη συμπόνια και τη σύνδεση. Οι άντρες και οι γυναίκες που ζουν Ολόψυχα πράγματα τα δίνουν ΟΛΑ. Απλώς το κάνουν με διαφορετικό τρόπο. Όταν είναι εξαντλημένοι και καταπονημένοι,
Οδηγούν συνειδητά τις σκέψεις και τη συμπεριφορά τους, μέσα από την προσευχή, το διαλογισμό, ή απλώς με το να τοποθετούν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους.
Λειτουργούν με έμπνευση και παίρνουν καινούριες, διαφορετικές αποφάσεις.
Ανασκουμπώνονται και μπαίνουν σε δράση.
Μόνο όταν είμαστε αρκετά γενναίοι ώστε να εξερευνήσουμε το σκοτάδι, μόνο τότε θα ανακαλύψουμε την απέραντη δύναμη που έχει μέσα μας το φώς.
Το θάρρος είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό, μια συνήθεια, μια αρετή. Το αποκτάς κάνοντας θαρραλέες πράξεις, ακριβώς όπως μαθαίνεις να κολυμπάς, κολυμπώντας. Το θάρρος μαθαίνεται με θάρρος. Θα πρέπει να μιλάμε ανοιχτά και ειλικρινά για το ποιοι είμαστε, τι αισθανόμαστε, ποιες είναι οι εμπειρίες μας. Το συνηθισμένο θάρρος έχει να κάνει με το να εκθέτουμε τον ευάλωτο εαυτό μας.
Το ίδιο ισχύει και για τη συμπόνια και τη σύνδεση. Προσκαλούμε τη συμπόνια στη ζωή μας κάνοντας συμπονετικές πράξεις προς τον εαυτό μας και τους άλλους, και νιώθουμε συνδεδεμένοι όταν απλώνουμε το χέρι και συνδεόμαστε.
Όταν αναζητάμε τη συμπόνια, χρειαζόμαστε κάποιον που πατάει γερά στη γη και ταυτόχρονα δεν είναι άκαμπτος. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας αγκαλιάζει ολόκληρους με τα καλά μας και με τα στραβά μας. Το να αναζητάμε τη συμπόνια σημαίνει να συνδεθούμε με το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή, για το σωστό θέμα.
Οι συμπονετικοί άνθρωποι είναι άνθρωποι που ξέρουν να θέτουν όρια. Η καρδιά της συμπόνιας είναι η αποδοχή . Όσο καλύτεροι είμαστε στο να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, τόσο πιο συμπονετικοί γινόμαστε. Αν θέλουμε πραγματικά να ασκήσουμε τη συμπόνια, χρειάζεται να αρχίσουμε να θέτουμε όρια και να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους.
Ορίζω τη σύνδεση ως την ενέργεια που ρέει ανάμεσα στους ανθρώπους όταν νιώθουν ότι οι άλλοι αληθινά τους βλέπουν, τους ακούν και τους τιμούν, όταν μπορούν να δίνουν και να παίρνουν χωρίς κριτική, όταν αντλούν ουσία και δύναμη από τις μεταξύ τους σχέσεις. Η σύνδεση που βιώνουμε στις σχέσεις μας επιδρά στον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος μας.
Αν θέλουμε να βιώσουμε την αγάπη και την αίσθηση του «ανήκω», χρειάζεται να πιστεύουμε ότι αξίζουμε την αγάπη, αξίζουμε να ανήκουμε. Το ανήκω δεν απαιτεί από εμας να αλλάξουμε αυτό που είμαστε, αντίθετα απαιτεί από εμάς να είμαστε αυτό που είμαστε.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους περισσότερους από εμάς είναι να πιστέψουμε ότι αξίζουμε τώρα, αυτή τη στιγμή ,όπως ακριβώς είμαστε.
Για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας χρειάζεται να μάθουμε να τον εμπιστευόμαστε, να του φερόμαστε με σεβασμό και να είμαστε καλοί και στοργικοί μαζί του. Μπορούμε να ανήκουμε μόνο όταν προσφέρουμε τον πιο αυθεντικό μας εαυτό και όταν μας αγκαλιάζουν για αυτό που αληθινά είμαστε.
Η καλλιέργεια της αγάπης και της αποδοχής του εαυτού μας δεν είναι προαιρετικές, είναι προτεραιότητα, είναι οι ύψιστες πράξεις θάρρους.
Αν θέλουμε να ζήσουμε και να αγαπήσουμε με όλη μας την ψυχή, αν θέλουμε να ζούμε μέσα στον κόσμο από μια θέση αυταξίας, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για τα εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο μας, και ιδιαίτερα για τη ντροπή, το φόβο και την αίσθηση του ευάλωτου.
Αν θέλουμε να ανακάμπτουμε γρήγορα από τη ντροπή χρειάζεται να μιλήσουμε για τους λόγους που μας την προκαλούν. Η ντροπή είναι η έντονα οδυνηρή αίσθηση ή το βίωμα που προέρχεται από την πεποίθηση οτι είμαστε ελαττωματικοί και επομένως ανάξιοι να αγαπηθούμε και να ανήκουμε.
Η δύναμη απέναντι στη ντροπή είναι η ικανότητα να την αναγνωρίζουμε, να περνάμε από μέσα της εποικοδομητικά, διατηρώντας την αίσθηση της αξίας μας και την αυθεντικότητά μας και ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, να αναπτύξουμε περισσότερο το θάρρος, τη συμπόνια και τη σύνδεση με τους άλλους. Η ντροπή έχει ανάγκη από τρια πράγματα για να απλωθεί ανεξέλεγκτα στη ζωή μας. Τη μυστικότητα, τη σιωπή και την κριτική.
Ενοχή = Έκανα κάτι κακό
Ντροπή = Είμαι κακός
Δύναμη απέναντι στη ντροπή : Ονόμασέ το – Μίλα για αυτό – Αγκάλιασε την ιστορία σου – πες την ιστορία σου.
Όταν είσαι εσυ γενναίος στη ζωή σου, τότε μπορούν και άλλοι να γίνουν γενναίοι στη δική τους ζωή.
Μια στιγμή συμπόνιας προς τον εαυτό σου μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη μέρα σου. Μια σειρά από τέτοιες στιγμές μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή σου (Christofer k. Germer). Στοιχεία συμπόνιας:
- Καλοσύνη προς τον εαυτό μας: Όταν υποφέρουμε, όταν αποτυγχάνουμε ή όταν νιώθουμε ανεπαρκείς, δείχνουμε ζεστασιά και κατανόηση προς τον εαυτό μας, αντι να αγνοούμε τον πόνο μας ή να αυτομαστιγωνόμαστε με την αυτοκριτική.
- Κοινή ανθρώπινη φύση: Αναγνωρίζουμε ότι ο πόνος και το αίσθημα της ανεπάρκειας είναι μέρος της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας – κάτι που το περνάμε όλοι και όχι κάτι που συμβαίνει μόνο σε εμένα.
- Συνειδητή επίγνωση: Προσεγγίζουμε ισορροπημένα τα αρνητικά μας συναισθήματα, έτσι ώστε ούτε να τα καταπιέζουμε ούτε να τα υπερτονίζουμε. Δεν γίνεται να αγνοούμε τον πόνο μας και ταυτόχρονα να νιώθουμε κατανόηση για αυτόν. Η συνειδητή επίγνωση απαιτεί από εμάς να μην ταυτιζόμαστε υπερβολικά με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, ώστε να μη μας αρπάζει και μας διαλύει η αρνητικότητα.
- Όταν είμαστε καλοί με τον εαυτό μας, δημιουργούμε μια δεξαμενή συμπόνιας την οποία επεκτείνουμε και στους άλλους. Τα παιδιά μας μαθαίνουν να συμπονούν τον εαυτό τους βλέποντας το παράδειγμά μας και οι άνθρωποι γύρω μας νιώθουν ελεύθεροι να εκφράζονται με αυθεντικότητα και σύνδεση.
Στα πάντα υπάρχει μια ρωγμή, από εκεί μπαίνει μέσα τους το φως. ( από το τραγούδι Anthem του Leonard Cohen)
Δε γίνεται να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κάποια κομμάτια σου πιο όμορφα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις και να το κάνεις ολόκληρο όμορφο. ( Terri St. Cloud).
Τα πέντε πιο συνηθισμένα χαρακτηριστικά των ανθεκτικών ανθρώπων είναι τα εξής:
- Είναι επινοητικοί και έχουν καλές δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων.
- Είναι πιο πιθανό να ζητήσουν βοήθεια
- Εχουν την πεποίθηση ότι μπορούν να κάνουν κάτι που θα τους βοηθήσει να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και να τα βγάλουν πέρα.
- Εχουν την κοινωνική υποστήριξη στη διάθεσή τους.
- Είναι συνδεδεμένοι με άλλους, όπως φίλους ή συγγενείς.
Οι άνθρωποι αυτοί:
- Καλλιεργούσαν την ελπίδα
- Ασκούσαν συνειδητή επίγνωση στους φόβους τους.
- Απέφευγαν να ναρκώνουν τα δύσκολα συναισθήματα ή να αγωνίζονται να μειώσουν την επίδρασή τους.
Η ελπίδα δεν είναι συναίσθημα, είναι ένας τρόπος σκέψης, μια νοητική διαδικασία. Η ελπίδα δημιουργείται όταν:
- Έχουμε την ικανότητα να θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους (ξέρω που θέλω να πάω)
- Εχουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε τρόπους για να τους πετύχουμε, μπορούμε να είμαστε ευέλικτοι και να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πορείες. (ξέρω πώς να φτάσω εκεί. Είμαι επίμονος, μπορώ να αντισταθώ στην απογοήτευση και να προσπαθήσω ξανά.)
- Πιστεύουμε στον εαυτό μας (μπορώ να το κάνω)
Επομένως, η ελπίδα είναι ένας συνδυασμός τοποθέτησης στόχων, αντοχής και επιμονής στο να τους κυνηγήσουμε και πίστης στις ικανότητές μας. Η ελπίδα μαθαίνεται. Ο αισιόδοξος τρόπος σκέψης πάει κάπως έτσι: «ειναι δύσκολο αλλά μπορώ να το κάνω».
Αναπτύσσουμε έναν αισιόδοξο τρόπο σκέψης όταν κατανοούμε ότι κάποια αξιόλογα εγχειρήματα θα είναι δύσκολα, θα απαιτούν χρόνο και δε θα είναι καθόλου διασκεδαστικά. Η αντοχή στην απογοήτευση, η αποφασιστικότητα και η αυτοπεποίθηση αποτελούν την καρδιά της ελπίδας.
Ο καλύτερος ορισμός της δύναμης έχει δοθεί από τον Martin Luther King: «δύναμη είναι η ικανότητα να πραγματοποιούμε αλλαγές»
Η αδυναμία είναι επικίνδυνη. Για τους περισσότερους από εμας, η ανικανότητα να πραγματοποιούμε αλλαγές μας προκαλεί μια αίσθηση απόγνωσης. Έχουμε ανάγκη την ανθεκτικότητα, την ελπίδα και ένα πνεύμα που θα μας βοηθάει να ξεπερνάμε την αμφιβολία και το φόβο. Έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πραγματοποιούμε αλλαγές, αν θέλουμε να ζούμε και να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.
Ασκώ συνειδητή επίγνωση σημαίνει να τσεκάρω τα μηνύματα και τις προσδοκίες που γεννάνε οι δράκοι του «ποτέ δεν είμαι αρκετά καλός» σε σχέση με την πραγματικότητα.
Αναγνωρίζοντας τη δυσφορία που μας δημιουργεί η αίσθηση ότι είμαστε ευάλωτοι και σκύβοντας πάνω της μαθαίνουμε να ζούμε με χαρά, ευγνωμοσύνη και ευλογίες. Για να σκύψουμε όμως πάνω της χρειαζόμαστε και την πνευματικότητα και την ανθεκτικότητα.
Μια υπεροχη μέθοδο για να μας θυμίζει καθημερινά να παραμένουμε συνειδητοί και να μη νεκρώνουμε τα συναισθήματά μας αποτελεί η εξής:
Σ: Μήπως κράτησα μέσα μου ανέκφραστα
Συναισθήματα σήμερα;
Ε:
Έκανα την άσκησή μου σήμερα;
Σ: Τι καλό μου συνέβη
Σήμερα;
Ε: Τι έκανα για τον
Εαυτό μου σήμερα;
Ν:
Νιώθω εγκρατής σήμερα;
Α: Τι έκανα για τους
Άλλους σήμερα;
Σύμφωνα με την Elisabeth Kubler Ross: οι άνθρωποι είναι σαν τα βιτρό. Λάμπουν και φεγγοβολούν με τον ήλιο, αλλά όταν πέσει το σκοτάδι, η ομορφιά τους αποκαλύπτεται μόνο αν φωτίζονται από μέσα.
Για να νιώσω βαθιά ότι ανήκω, χρειάζεται να βγάλω στη φόρα τον αληθινό μου εαυτό, κι αυτό μπορώ να το κάνω μόνο όταν βιώνω αγάπη για αυτόν.
Στην κοινωνία μας όλοι αναζητάμε περισσότερη χαρά επειδή λιμοκτονούμε από την έλλειψη της ευγνωμοσύνης. Η αντιμετώπιση της έλλειψης δεν είναι η αναζήτηση της αφθονίας αλλά η επιλογή μιας νοοτροπίας επάρκειας.
ΓΙΝΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ
ΕΜΠΝΕΥΣΟΥ
ΠΡΟΧΩΡΑ
Πρέπει να ακούμε τη διαίσθησή μας και επίσης να έχουμε πίστη.
Η διαίσθηση δεν είναι μόνο ένας τρόπος γνώσης. Είναι η ικανότητα μας να αφήνουμε χώρο για την αβεβαιότητα, και η προθυμία μας να εμπιστευόμαστε τους πολλούς τρόπους που υπάρχουν για να αποκτούμε τη γνώση, όπως το ένστικτο, η εμπειρία, η πίστη και η λογική.
Η πίστη είναι ένας χώρος μυστηριακός όπου βρίσκουμε το θάρρος να αποδεχτούμε ως αληθινό κάτι που δεν βλέπουμε, και τη δύναμη να απαλλαγούμε από το φόβο της αβεβαιότητας.
Paulo Coehlo: Αλχημιστης:
Η διαίσθηση είναι στην πραγματικότητα, ένα ξαφνικό βύθισμα της ψυχής μέσα στο συμπαντικό ρεύμα της ζωής, όπου οι ιστορίες όλων των ανθρώπων συνδέονται και οπου μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα, επειδή είναι όλα γραμμένα εκεί.
Χαρακτηριστική είναι η Προσευχή της Γαλήνης:
Θεέ μου, δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω, το θάρρος να αλλάζω αυτά που μπορώ να αλλάξω και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά. Αμήν.
Πρέπει να βρίσκουμε χρόνο για εκείνα που είναι σημαντικά, όπως η δημιουργικότητα, η ευγνωμοσύνη, η χαρα και η αυθεντικότητα.
Η σύγκριση είναι ο κλέφτης της ευτυχίας.
Βαλτε στη ζωή σας το παιχνίδι.
Το παιχνίδι διαμορφώνει τον εγκέφαλό μας και μας βοηθά να καλλιεργούμε την ενσυναίσθηση και να βρίσκουμε το δρόμο μας μέσα σε πολύπλοκες κοινωνικές ομάδες. Επίσης το παιχνίδι αποτελεί τον πυρήνα της δημιουργικότητας και της καινοτομίας.
Αν θέλουμε να ζήσουμε μια Ολόψυχη ζωή, χρειάζεται να αποκτήσουμε την πρόθεση να ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας το παιχνίδι, τον ύπνο και την ξεκούραση και να απαλλαγούμε από την πεποίθηση ότι η εξουθένωση είναι σύμβολο κύρους και η παραγωγικότητα μέτρο της αυταξίας μας.
Είναι πολύ σημαντικό το να έχουμε επίγνωση του άγχους. Άλλωστε αποτελεί πραγματικότητα, δεν πρέπει όμως να αποτελεί τρόπο ζωής. Κι αυτό το καταφέρνουμε καλλιεργώντας την ηρεμία και την ησυχία και ενσωματώνοντας τες στην καθημερινή ζωή.
Ηρεμία σημαίνει να είσαι ανοιχτός σε όλες τις προοπτικές, ενώ ταυτόχρονα ορίζεις τις συναισθηματικές σου αντιδράσεις.
Η ψυχολόγος και συγγραφέας Harriet Lerner λέει: «Το άγχος είναι εξαιρετικά μεταδοτικό αλλά το ίδιο και η ηρεμία.»
Η ησυχία από την άλλη είναι η δημιουργία ενός ξέφωτου. Ησυχία σημαίνει να ανοίγουμε μέσα μας ένα χώρο χωρίς συναισθηματική σαβούρα, και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει και να σκεφτεί και να ονειρευτεί και να αμφισβητήσει.
Μπορούμε να βρούμε διάφορους τρόπους, από το διαλογισμό και την προσευχή μέχρι τον ήρεμο στοχασμό ή κάποιο χρόνο που περνάμε μόνοι μας προκειμένου να ησυχάσουμε το σώμα και το νου και να νιώθουμε λιγότερο αγχωμένοι και πνιγμένοι.
Αν αφιερώσουμε αρκετό χρόνο για να δημιουργήσουμε ένα ήσυχο συναισθηματικά ξέφωτο, η αλήθεια της ζωής μας θα έρθει αναπόφευκτα να μας συναντήσει.
Για να ξεπεράσουμε την αυτό – αμφισβήτηση και τα «θα έπρεπε» χρειάζεται να αρχίσουμε να ξεψαχνίζουμε τι φοβόμαστε, τι έχουμε καταγεγραμμένο στη λίστα με τα πρέπει μας, ποιος το λέει αυτό; Γιατί;
Οι δράκοι είναι σαν τα νήπια: όταν τα αγνοείς φωνάζουν πιο δυνατά. Το καλύτερο είναι να αναγνωρίζουμε τα μηνύματα και να τα καταγράφουμε. Μας δίνει την ευκαιρία να πούμε: «α μάλιστα. Καταλαβαίνω ότι το φοβάμαι αυτό, αλλά θα το κάνω έτσι και αλλιώς»
Για να ξεπεράσουμε την αυτό – αμφισβήτηση χρειάζεται να πιστέψουμε ότι είμαστε αρκετά ικανοί και να απαλλαγούμε από τη γνώμη των άλλων σχετικά με το τι θα έπρεπε να είμαστε και πως θα έπρεπε να αποκαλούμε τον εαυτό μας.
«Μη ρωτάς τι χρειάζεται ο κόσμος. Ρώτα τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και καν΄το. Επειδη αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι ανθρώπους που είναι ζωντανοί».
Επέλεξε να κάνεις μια εργασία γεμάτη νόημα: με κριτήρια την πολυπλοκότητα, την αυτονομία και σχέση μεταξύ προσπάθειας και ανταμοιβής.
Το γέλιο, το τραγούδι και ο χορός δημιουργούν συναισθηματική και πνευματική σύνδεση. Μας θυμίζουν αυτό που έχει αληθινά σημασία για μας όταν αναζητάμε παρηγοριά, έμπνευση, θεραπεία ή γιατρειά: δεν είμαστε μόνοι μας.
Όσο και αν φοβόμαστε την αλλαγή, το ερώτημα που χρειάζεται να απαντήσουμε είναι το εξής: «Ποιο ρίσκο είναι μεγαλύτερο; Να απαλλαγώ από τη γνώμη των άλλων, ή να απαρνηθώ αυτά που νιώθω, αυτά που πιστεύω, αυτό που είμαι;»
Ολόψυχη ζωή λοιπόν σημαίνει να ξυπνάμε το πρωί και να σκεφτόμαστε: «Ανεξάρτητα από το πόσα θα κάνω και από το πόσα θα μείνουν ατελείωτα, είμαι αρκετά ικανός». Σημαίνει να πηγαίνουμε για ύπνο το βράδυ και να σκεφτόμαστε: « Ναι, είμαι ατελής και ευάλωτος, και μερικές φορές φοβάμαι, αλλα αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια ότι είμαι επίσης θαρραλέος και άξιος να αγαπήσω και να αγαπηθώ και να ανήκω. Όταν αγκαλιάζουμε τις ατέλειές μας, τα δώρα που παίρνουμε είναι το θάρρος, η συμπόνια και η σύνδεση.